Chrzest św. to jeden z trzech sakramentów wtajemniczenia chrześcijańskiego (obok bierzmowania i Eucharystii). Kościół naucza, że wierni odrodzeni przez chrzest, zostają umocnieni przez sakrament bierzmowania.

Istotny obrzęd tego sakramentu polega na polaniu głowy kandydata wodą lub zanurzeniu go w wodzie z równoczesnym wezwaniem Trójcy Świętej, to znaczy Ojca i Syna, i Ducha Świętego.

Skutki chrztu św.:

• zgładzenie grzechu pierworodnego,
• odpuszczenie wszystkich grzechów osobistych,
• odpuszczenie całej kary za grzechy, zarówno wiecznej jak i doczesnej,
• obdarzenie łaską uświęcającą, cnotami teologalnymi (wiarą, nadzieją i miłością) oraz darami Ducha Świętego,
• charakter sakramentalny, czyli niezatarte znamię przynależności do Boga i Kościoła.

Symbole chrzcielne

Imię:

 „Rodzice, chrzestni i proboszcz powinni troszczyć się, by nie nadawać imienia obcego duchowi chrześcijańskiemu” - kan. 855 KPK.

Chodzi tutaj przede wszystkim o to, by nowo ochrzczony miał swojego świętego patrona, za pośrednictwem którego będzie się zwracał do Boga. Oczywiste jest jednak, że tymi, którzy wybierają ostatecznie imię dla dziecka, są jego rodzice. Inni, m.in. proboszcz, mogą jedynie wyrazić swą opinię. Praktykuje się, że jeśli tzw. pierwsze imię nie jest katolickie, dodaje się drugie, w duchu chrześcijańskim.

Znak krzyża

Rodzice oraz rodzice chrzestni kreślą na czole dziecka, wyraża ich pragnienie przyłączenia dziecka do Chrystusa i udzielenia mu życia Bożego. Jest to znak ich miłości do Boga i ludzi oraz posłuszeństwa woli Ojca. Znak ten wyraża radość Kościoła, że dziecko zostaje przyłączone do uczniów Chrystusa i staje się dzieckiem Boga. Znak krzyża "wyciska" pieczęć Chrystusa na ochrzczonym, który od tej chwili do Niego należy. Oznacza łaskę odkupienia, jaką Chrystus nabył dla nas przez swój krzyż.

Polanie głowy wodą

Czynność ta uświadamia, że Bóg oczyszcza człowieka z grzechu pierworodnego i innych popełnionych grzechów. Udziela nowego życia. Jest sposobem do przekazywania łaski Chrystusa.

Namaszczenie krzyżmem (olejem)

Jest symbolem mocy Ducha Świętego. Gest ten oznacza dar Ducha Świętego, który włącza ochrzczonego do wspólnoty ludu Bożego - Kościoła, oraz jednoczy z Chrystusem, który jest Kapłanem, Prorokiem i Królem. Uświadamia on, że każdy ochrzczony ma udział w kapłańskiej, prorockiej i królewskiej godności Chrystusa. Namaszczenie jest znakiem najwyższego wyróżnienia, jakim Bóg obdarza człowieka.

Nałożenie białej szaty 

Symbolizuje chwałę zmartwychwstania i przemianę człowieka. Posiadanie białej (gotowej) szaty daje prawo do uczestnictwa w wiecznym szczęściu życia z Bogiem. Wyraża ono wiarę w to, że ochrzczony "przyoblekł się w Chrystusa" (Ga 3, 27), że rozpoczyna nowe życie - życie Boże.

Wręczenie zapalonej od Paschału świecy chrzcielnej 

Wyraża to włączenie w tajemnicę śmierci i zmartwychwstania Chrystusa, który oświeca człowieka i prowadzi go do szczęścia wiecznego. Ochrzczony ma promieniować światłem pochodzącym od Chrystusa i postępować jak "dzieci światłości" (Ef 5, 8), trwając w wierze i gotowości na spotkanie.

Czy ksiądz ma prawo odmówić chrztu?

W takich okolicznościach nikt nie chce krzywdzić dziecka i odmawiać mu udzielenia tego sakramentu na złość. Powodem ewentualnej odmowy jest jedynie godność, istota i natura działania samego sakramentu. Sakrament ten do swej owocności wymaga, by udzielać go w atmosferze wiary. Chrzest wymaga pewnej otoczki, środowiska, w którym jego owoce będą mogły rozwijać się i dojrzewać. Chrztu nie można sprowadzać tylko jako tradycję, okazje do rodzinnego spotkania, czy jako formalności (wpisu do ksiąg parafialnych, sprawdzenia kartek od spowiedzi i udziału w obrzędach).

Od samego początku chrzest był nierozerwalnie związany z wiarą. Gdy w pierwszych wiekach udzielano go dorosłym, nie było problemu: najpierw kandydat do chrztu (katechumen) musiał przejść roczny etap gruntownego przygotowania, katechezy, skrutiniów, czyli specjalnych egzaminów, w czasie których sprawdzano jego motywację i wewnętrzną dojrzałość. Badano też opinie i rekomendacje ze strony wspólnoty Kościoła. I dopiero gdy katechumen przeszedł pomyślnie wszystkie próby, mógł w czasie liturgii Wigilii Paschalnej uroczyście przyjąć chrzest wobec całej społeczności lokalnego Kościoła. Był to akt, do którego podchodziło się z wielkim poczuciem odpowiedzialności: zarówno osobistej, jak i wspólnotowej.

Później okoliczności chrztu się zmieniły: zaczęto chrzcić małe dzieci, niemowlęta. W tej sytuacji oczywiście świadoma decyzja i dojrzałość wiary dziecka była nieosiągalna, ale wtedy w imieniu dziecka decyzję tę podejmowali rodzice i zobowiązywali się wobec całej wspólnoty Kościoła, że wychowają dziecko w wierze i doprowadzą je do dojrzałości chrześcijańskiej. Owo kształtowanie wiary jest wtedy koniecznym dopełnieniem sakramentu i warunkiem jego owocności.

Ta praktyka utrwaliła się w Kościele do dziś. Kościół udzielając chrztu maleńkim dzieciom, ufa rodzicom, że wywiążą się z tego zadania i przekażą im - i własnym przykładem, i w procesie wychowania - główne zręby chrześcijaństwa. Bez tych zobowiązań i choćby minimalnych gwarancji Kościół nie może chrzcić, albowiem w takim przypadku chrzest byłby pozbawiony swego istotnego elementu - wiary. A przecież, podobnie jak i pozostałe sakramenty, może być udzielany tylko w duchu wiary.

Niestety, niekiedy rodzice nie prezentują nawet szczątkowej wiary i nie mogą dać żadnych gwarancji, że zdołają swoje dziecko wychować po katolicku. Wtedy ksiądz ma prawo stawiać pewne warunki, a gdy nie zostaną przyjęte, ma wręcz obowiązek odłożyć chrzest na później. I dlatego zamiast się obrażać na księdza i szantażować groźbą odejścia z Kościoła, lepiej się zastanowić, czy rzeczywiście w tym Kościele jesteśmy jeszcze obecni. Jeśli uczciwie możemy powiedzieć, że tak - jest to argument za chrztem i prawdopodobnie zaakceptujemy wszelkie wymagania i zobowiązania związane z tym sakramentem.

 Chrzest w naszej Parafii: http://www.florian.strony-parafialne.pl/kancelaria-25790/chrzest-25791